Gisteren schreef ik mijn allerlaatste stuk voor de Rheinische Post, over een migratierapport dat werd gepresenteerd. Op een heuse persconferentie, met klikkende en flitsende camera’s, vier sprekers achter een grote desk, met gigantische borden met daarop niet alleen hun geslacht, naam, meisjesnaam, maar ook al hun titels. Verder tafels vol koffie, thee, limonade en koekjes voor de journalisten. Op een eerdere persconferentie waar ik was, werden zelfs broodjes met zalm geserveerd.
Je kunt van de Duitsers veel zeggen, maar ze weten in ieder geval van zelfs de saaiste dingen nog een evenement te maken.
Het artikel dat ik na de koffie en de koekjes schreef, vind je hier. Ik kreeg er zowaar nog een compliment voor ook. Overigens is de inhoud van het stuk ook wel echt interessant. Uit het rapport waarover het gaat, van oa het Duitse CBS, blijkt namelijk dat een op de drie Duitse kinderen onder de zes inmiddels een migrantenachtergrond heeft. Ik vind dat best veel en ben ook heel benieuwd wat dat gaat doen met de Duitse samenleving. Hoe het in Nederland zit, heb ik nog zo gauw niet kunnen vinden.
Een andere interessant gegeven uit het rapport vind ik dat de migranten in Duitsland over het algemeen vrij tevreden zijn over hun leven in het algemeen, ondanks het feit dat ze lager opgeleid zijn en minder verdienen dan niet-migranten. Tweede-generatie migranten denken zelfs dat hun leven er over vijf jaar een stuk beter uit ziet, en dat denken autotochtone Duitsers niet. Ook bijzonder: 80 procent van de migranten wil absoluut in Duitsland blijven wonen. Het is natuurlijk ook een goed land om te zijn, als je bedenkt dat het gemiddelde netto salaris hier 2235 euro is. Dat verdienen migranten niet trouwens, die schommelen tussen de 1795 en 2000 euro netto. Wat ik ook nog niet eens zo weinig vind, eigenlijk.
Overigens gaat dit over migranten die al langere tijd in Duitsland zijn. De gastarbeiders en hun nakomelingen bijvoorbeeld, en de mensen die tot 2014 binnenkwamen. Over de vluchtelingen is nog te weinig bekend, behalve dat ze nauwelijks toegang hebben tot onderwijs en arbeid. Voor elke Iraanse vluchteling met een baan, is er ook eentje zonder. Bij de Syriers is het nog erger, daar heeft maar een op de drie werk.
Dat is dan ook wel weer een mooie bijkomstigheid van mijn periode hier in Berlijn. Ik houd me in Nederland meestal niet zo bezig met dit soort cijferrapporten en nieuwsdingen, want ik ben toch meer van de achtergrond, maar ik merk dat ik in ieder geval dit thema heel erg interessant vind, en ook heel benieuwd ben hoe het er in Nederland voorstaat met de migranten. Sowieso heb ik hier veel ideeen opgedaan voor nieuwe onderwerpen en artikelen. Ik hoop dat ik in Nederland (nog) de rust kan vinden deze ideeen ook echt uit te werken en ze mee te nemen naar Het Oog en naar bladen.
Nu eerst nog even authentiek Berlijns Mittagessen, dan nog vergaderen en dan zit het erop, hier bij de Rheinische Post. Jammer.
