Hoe sterk mag
/moet de overheid zich bemoeien met onze kinderen? Het is een vraag die me al een tijdje bezighoudt en hij drong zich nog meer op na het lezen van het artikel van de Amerikaanse Kim Brooks in de Salon.
Kim moest vlak voor haar vakantie nog één last minute boodschapje doen. Natuurlijk wilde haar zoon van vier per se mee. En uiteraard piekerde hij er bij de winkel niet over om de auto te verlaten, hoe hoog en hoe laag zijn moeder ook sprong. En dus besloot Kim om haar zoon alleen in de auto te laten zitten. Het was een bewolkte dag, geen dertig graden dus, de deuren gingen op slot, zoon was verdiept in een iPad-spelletje en ze zou hooguit vijf minuten weg zijn. Wat kon er gebeuren?
Niets. Althans, niet met haar zoon. Kim werd echter aangeklaagd. Een voorbijganger had haar kind zien zitten en belde de politie. Dat hij niet huilde, niet schreeuwde en niet op de ramen bonsde, maar gewoon lekker zat te spelen, deed niets af aan het feit dat de politiebeller zeker wist dat hij ontvoerd moest zijn. Of een afgrijselijk slechte moeder had, die gestraft diende te worden voor deze vreselijke misstand.
En Kim wérd gestraft. Na een slepende rechtszaak kreeg ze een taakstraf van honderd (!) uur en moest ze een opvoedcursus volgen. En dat puur en alleen omdat ze haar rustig spelende zoon heel eventjes alleen in een gesloten auto had laten zitten. Omdat hij met geen stok de winkel in te krijgen was. Wat had ze dan moeten doen? Haar krijsende kind aan zijn arm de winkel in moeten slepen? Daar was niemand beter van geworden.
Woah. Ik vind het werkelijk ongelofelijk. Waar bemoeit de Amerikaanse overheid zich mee? En hoe zit het eigenlijk in Nederland? Zijn hier regels voor het alleen-in-de-auto-laten van minderjarigen? Ik mag toch hopen van niet. Ik laat mijn zoon ook weleens in zijn eentje achter, als ik heb getankt en moet betalen. Ik ben dan altijd bang dat hij wordt ontvoerd. Maar ik vraag me nooit af of ik wel deug als moeder omdat ik hem eventjes alleen in de auto laat. En dat wil ik me ook nooit hoeven afvragen.
Ik ben dus heel blij dat de Nederlandse overheid zich vooralsnog alleen bezighoudt met de gezondheid, groei en ontwikkeling van mijn zoon. En dat ik de adviezen van het consultatiebureau naar eigen inzicht mag opvolgen. Of naast me neer mag leggen. Het voelt goed dat er af en toe een buitenstaander over mijn schouder mee kijkt.
Maar laat het daar alsjeblieft bij blijven. Want anders blijf ik bladeren vegen en afval prikken.
