En nu is het dus 2017. Een jaar dat ik half slapend begon, want sinds ik kinderen heb, blijf ik nog maar met moeite tot middernacht wakker. Tenzij ik aan het werk ben, dan. Zelfs de spanning van Stranger Things, een doodenge Netflixserie over een jongetje dat zomaar verdwijnt, kon me nauwelijks wakker houden. We keken om twaalf uur met een slaapdronken kleuter naar het vuurwerk en lagen om half één in bed. Saai, maar heerlijk.
Maar nu dat jaar 2017. Ik zie er nogal tegenop. Want het is een jaar waar ik een hoop van moet (gaan) vinden. Donald Trump gaat regeren. Er zijn verkiezingen in Nederland, Frankrijk én Duitsland, waarbij met een beetje pech de boze witte man de boventoon gaat voeren. Het klimaat gaat naar de knoppen, de huizenmarkt raakt alweer overspannen en de oorlog in Syrië duurt maar en duurt maar – het staakt-het-vuren lijkt immers ook alweer van de baan. Ik denk dan nog maar even niet aan aanslagen, die steeds dichterbij komen. In 2017 moet Amsterdam aan de beurt zijn, toch? En dan gaat Tijn ook nog dood.
Ik steek er het liefst mijn kop voor in het zand. Ik wil helemaal niks horen over vluchtelingen in de modder, over zelfmoordenaars, over achterlijke tweets van Wilders en over appartementen van 40 m2 die voor vier ton verkocht worden aan een Rus. Ik wil geen mening hebben over die kerels in Den Haag die helemaal niks voor ons doen, over jongeren die wel gekort kunnen worden op hun pensioen omdat ze later toch een huis erven (maar dat las ik op Twitter), of over ouders die hun kind moeten missen omdat hij net op het verkeerde moment in de verkeerde nachtclub was. En ik wil al helemaal niks weten over muren op de Mexicaanse grens, hulpverleners die worden aangevallen terwijl ze iemand proberen te helpen en kinderen die zomaar ziek worden en doodgaan. Ik wil het niet. Want ik kan er eenvoudigweg niet meer tegen.
Maar het moet. Ik moet iets vinden van al deze dingen. Om een weerwoord te kunnen bieden. Om de wereld te kunnen blijven begrijpen. Om mijn kinderen uit te kunnen leggen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Want ze hebben al een moeder die niet kan vertellen waarom de maan soms overdag nog zomaar aan de hemel staat. Dat is al erg genoeg. En bovendien is het mijn werk, om de wereld te begrijpen en erover te berichten.
Maar vandaag citeer ik Spinvis: ‘Ik wil alleen maar zwemmen. Jippiejajee.’
