‘Wat is liefde?’, vroeg filmmaakster Gülsah Dogan aan haar familieleden en de vroegere dorpsgenoten van haar oom en tante in haar film Liefdeswinter.
‘Liefde bestaat niet’, sprak de stoere oom met de struise snor. ‘Je gaat gewoon trouwen en dat is dat.’
‘Liefde is het gevoel dat je je enige maaltijd af wilt geven aan degene van wie je houdt’, zei de mooie tante met tranen in haar ogen. ‘Maar je moet oppassen dat je zelf niet opgegeten wordt.’
‘Liefde is iets dat pas na twintig jaar huwelijk tevoorschijn kwam’, giechelde de pannenkoekenbakkende buurvrouw, terwijl ze vol passie naar haar echtgenoot keek.
‘Zolang er mensen zijn, is er liefde’, bulderde de magere buurman met wandelstok. ‘Kies gewoon iemand uit en je zult gelukkig zijn.’
‘Liefde is iets dat ik nog heel graag een keer wil meemaken’, mijmerde de oma.
‘Liefde is het gevoel dat de ander mijn alles is. Zodat ik alles voor haar wilt doen, ook omdat zij haar hele leven voor mij heeft gezorgd’, zei de oom die de rolstoel van zijn vrouw voortduwde.
Eén vraag, met zoveel antwoorden uit dat kleine dorpje in Turkije. Allemaal zijn ze opgegroeid met de gedachte: je trouwt zo vroeg mogelijk met de man of vrouw die je ouders voor je hebben uitgezocht en dan moet je er maar het beste van maken. De één werd zielsgelukkig, de ander beweende nog altijd haar huwelijk van toen.
Hun antwoorden waren zó oprecht, zó gegeven vanuit het hart en zó ongekleurd dat het me aan het denken zette. Want stel: je zet tien Nederlanders op een rij, in alle soorten en maten en je vraagt hen: ‘Wat is liefde?’ Wat zou er dan gebeuren?
Je zult allemaal dezelfde antwoorden krijgen. Antwoorden ingegeven door boeken, films, gesprekken met vrienden en bekenden, citaten uit de Bijbel, liefdesliedjes, zelfhulpboeken… Wij kunnen niet meer recht uit het hart verwoorden wat de liefde voor óns is, hoe hij voor óns voelt, want we zijn teveel beïnvloed.
Toch? Of is de liefde nou juist wel één van die dingen waarvoor geen eenduidige antwoorden zijn? Is de liefde toch voor ons allemaal iets anders, net als voor de bewoners van het kleine dorpje in Turkije, die niet beïnvloed zijn door de media en het voortdurende gezwets erover, dat met name wij vrouwen zo graag mogen doen? Wat denken jullie?
