Ik ben erge fan van NCRV’s Dokument, elke maandag om 23.00u op Nederland 1. Er worden vaak hele mooie, hele interessante en hele ontroerende documentaires uitgezonden. Afgelopen maandag was het weer zover met Voor mijn zoon Lou van de Belgische filmmaker Luc Boland. Boland registreerde met de camera de eerste zes levensjaren van zijn blinde zoon Lou en gaf daarmee een erg ontroerend inzicht in...
Hij is paars met roze bloemen en vrij klein. Al mijn persoonlijke gegevens, tot mijn bloedgroep aan toe, staan er al keurig ingeschreven met blauwe vulpen en ook alle verjaardagen en andere jubilea zijn genoteerd. Maar verder is mijn nieuwe agenda nog kraakhelder. Witte pagina’s zonder afspraken, zonder krabbels-om-te-kijken-of-mijn-pen-het-doet, zonder koffievlekken, koekkruimels en andere dingen die plakken, zonder ezelsoren en vooral ook zonder allerhande losse...
Wil degene die vannacht tot driemaal toe op mijn stoep gekotst heeft, dit zelf even komen opruimen? Hartelijk dank. Voor alle anderen:
Er ligt een botje in mijn dakgoot. Meestal ligt daar alleen water, maar vanochtend ontdekte ik er een botje. Het is een klein, wit botje. Hij lijkt een beetje op een handgreepje van een keukenla. Maar dan gemaakt van bot. Ik ben benieuwd wat voor botje het is. En hoe het in mijn dakgoot terecht is gekomen. Is het van een vogeltje? Maar waar is...
Mee dan een schim was het niet, maar het fietste me voorbij, midden in de nacht. ‘Was dat nou de krantenjongen?’, vroeg ik verbaasd aan degene met wie ik midden in de nacht Enschede doorkruiste.Toen ik mijn fiets in de schuur zette, klapperde de brievenbus. Het was de krant. Ik was verschrikkelijk laat thuis.
In Café Kale aan de Weteringschans in Amsterdam staan er kaastengels op het menu. Zijn dat een soort vegetarische kipfingers?
Drie gedeukte kerstboompjesstonden zielig op een rijDe treurigste nam ik mee naar huisNu is ’t boompje blij
De kerst komt eraan (eigenlijk heb ik een hekel aan de uitdrukking: de kerst, of de kerstdagen. Het is gewoon Kerstmis!) en dat betekent toch nieuwe kleren en een nieuw kapsel. Ik vind namelijk niks zo heerlijk dan me op Eerste Kerstdag ’s ochtends helemaal op te tuigen als ging ik naar een gala, om dan beschilderd en fris riekend aan het kerstontbijt te verschijnen,...
Gelekte sambal in de koelkast. Da’s bijna net zo vies als dat plasjs bruine smurrie in de groentenla, dat ooit een komkommer was…
