Conny Stuart is dood. Dat is een zangeres van heel erg lang geleden. Zij zingt mijn lievelingsliedje, waarbij ik net zo’n warm gevoel krijg als bij mijn verzameling Witte Raven-pockets. God, soms wou ik echt dat er tijdmachines bestonden, dan kon ik ook een keurig Haags meisje in de jaren vijftig zijn. En zou ik op de laatste bladzijde eigenlijk mijn verstandige doch frisse student...
Jagen, jagen, jagen op die bal Koppen, draaien, geef die bal een knal Hier en daar een pass een potje bier, een blokje kaas Nederland moet jagen, jagen jagen op de bal! Het carillion van de Domtoren speelt het al dagen en het geeft me elke keer een vrolijk gevoel. Maar vanochtend kreeg ik er de kriebels van. Jongens, vandaag maak ik de allereerste WK-finale...
Hooguit twee was ze en heel klein. Ze droeg een rood jurkje met witte stipjes, witte sokjes in blauwe sandaaltjes en had zacht bruin haar dat in een schattig krulletje over haar ronde bolletje viel. Ze zat in het kinderzitje van de winkelwagen, dat in de rij voor de kassa stond en riep. Om haar vader. ‘Papa?’, klonk het eerst nog zacht en aarzelend. ‘Papa…?’...
Een relletje, hedenochtend. Journalist Luuk Koelman heeft het AD voor de gek gehouden. De krant zocht voor het WK-Voetbal burgerjournalisten in de 32 deelnemende landen en dat leek Luuk wel wat. Hij verzon een leuke naam, photoshopte zichzelf naast een Japanse bruid en ging aan de slag. Onder het motto: ‘Burgerjournalistiek is: gewoon lekker schrijven wat je wilt, want wie doet je wat?’. En dus...
Ik ben een vrouw van de wereld en dus draag ik torenhoge hakken. Een centimetertje of tien zijn ze, als ik dat zo eens bekijk. In de kast zien ze er al angstaanjagend uit, in de praktijk blijken ze dat ook te zijn. Ik zwabber over het zeil, verlies bijna een schoen op de trap, blijf steken tussen de stoeptegels en kan niet rennen voor...
Soms gebeurt het gewoon. Dat je iets uit je tas pakt en dat dan een tampon meekomt met de sleutels/agenda/het pakje kauwgom. Die dingen hebben ook altijd de gewoonte met een grote boog de tas uit te vliegen, om dan met veel bombarie op de schoot van de overbuurman, het bureau van de collega of tussen de appels in de supermarkt te belanden. ‘t Is...
Anderhalf uur geleden gleed mijn papieren stembiljet door de gleuf van de stembus. Het was eigenlijk een grijze container voor oud papier, maar desondanks voelde ik me een minister-president in een ver land, die voor het oog van ontelbare camera’s glunderend zijn stem op zichzelf in de doorzichtige stembus laat zakken. Ik keek er blijkbaar ook nogal blij bij, want de jongen van het stemlokaal...
‘Goedemiddag mevrouw’, zei de net-niet-helemaal-goed-Nederlands-sprekende minisupermarkthouder aan de Amsterdamse Oude Hoogstraat opgetogen toen ik binnenkwam. In zijn etalage stonden glanzende pruimen en bakjes enorme bramen en die hadden mij naar binnen gelokt op de zoveelste winterse dag waarop ik snakte naar de lente. Nu weet ik heus wel dat je geen zomerfruit moet eten in de winter -die Galiameloen van vorige week smaakte ook al...
Het leek wel Pakjesavond op de VLDJ-straat vanochtend. De bel ging -keihard- en toen ging de bel beneden en daarna die van nog een verdieping lager en toen ik naar beneden holde, stiekem heel bang zijnd dat er weer zo’n vervelende Jehova’s getuige met zijn voet tussen mijn deur zou stappen, bleek er een bruine meneer aan de deur te staan. Met een muts op...
