Ken je die reclame van die verzekeringsmaatschappij waarbij de werknemers op een tropisch eiland in melkchocolade achter hun bureautje zitten? En al watertrappend hun zakendeals maken? Een cocktail drinken terwijl ze de salarissen overmaken? Zo gaat het er ook aan toe op mijn werk.
Ik zit al dagen in kort rokje met een t-shirtje aan mijn stukjes te tikken, onderwijl het zweet van mijn voorhoofd wissend met een snel-droog handdoekje. Ik drink liters water en snak af en toe naar een schijfje citroen. In mijn hoofd hoor ik steeldrums en salsa en danst een gespierde eilandbewoner zwoel voorbij. Maar ik zit gewoon op de redactie in Amsterdam. Waar het buiten regent en een schaal met pepernoten naast de koffieautomaat staat. Waar het winter is. En geen zomer. Het líjkt hier niet eens op een tropisch eiland.
Maar het is hier sniktakkeheet. Elke dag maar weer. De verwarming staat te loeien, terwijl de airco daar op in probeert te blazen. Koud tegen warm… dat betekent tocht. En daar houden wij Nederlanders niet van. De airco kunnen we zelf bedienen. Die gaat dus uit. En dan wordt het weer heet. Sniktakkeheet. Ik val ervan in slaap, mijn werktempo daalt tot zeven onder nul en ik kan alleen maar gapen. Maar ik voel me wel alsof ik de hoofdrolspeler in die reclame ben… niet slecht!
