Hilbrand Nawijn gaat meedoen aan het nieuwe zangprogramma So you wanna be a popstar. De BN’er in de categorie min zes zegt dat er hiermee een droom van hem in vervulling gaat: ‘Mijn vader was lid van het Staphorster mannenkoor’. Sorry? En dus meent Hilbrand Nawijn dat hij de Nederlandse bevolking een oprecht plezier doet door met zijn dikke buik, grijs colbert en ontzettend slechte accent mee te doen aan een soort Idols voor uitgerangeerde artiesten? Please! John de Mol had dat gelukkig wel door, die heeft Nawijn afgewezen voor, overigens volstrekt hetzelfde programma, maar dan op Tien, Just the two of us.
Verder wil ik op deze plaats graag even melden dat ik, hoewel ik vroeger een groot fan was van zijn stijl, nu toch zo langzamerhand een hekel begin te krijgen aan Frans Bromet. Vroeger maakte hij voor VPRO’s Villa Achterwerk een prachtig programma met Rik Zaal: Zaal in huis. Beide heren lieten kinderen van diverse achtergronden (maar met desondanks toch wel veel Amsterdam-Zuid en Gooi) een rondleiding geven door hun huis, en vroegen hen ondertussen de hemd van het lijf over ouders, broertjes en zusjes, school en vrienden. Prachtig. En zo waren er meerdere programma’s van Frans Bromet waarbij ik mijn vingers aflikte. Zijn lijzige stem, zijn potentie om héél dicht bij en op de mensen te zitten, zijn gehaaide vragen die mensen vaak net iets te grif beantwoordden en zichzelf hierdoor per ongeluk in de vingers sneden. Zijn laatste serie De Nalatenschap, waarin hij kinderen volgde die het huis van hun overleden ouders leeg moesten halen, vond ik ook erg ontroerend (alleen het onderwerp al, wie verzint nou zoiets?), maar ik begon me al een beetje te ergeren aan de traagheid van de ontwikkelingen. In drie afleveringen Nalatenschap was alleen de garage nog maar leeggehaald.
En toen dat programma, vlak na De Nalatenschap, dus sowieso al een Bromet-overkill, waarin Frans Bromet met boodschappende mensen mee naar huis gaat en ze uithoort terwijl zij hun aardappels, rookworst en flessen cola in de kelderkast bergen. Tja. Saaaai. Het toppunt was gisteren op televisie: Dier vermist. Bromet portretteert mensen wiens dier vermist is. Fantastisch. Ik ben klaar met het geneuzel met gewone mensen van Frans Bromet. Man Bijt Hond kan er trouwens ook wat van, maar dat accepteer ik nog. Maar nee, Bromet die met een beetje peuren en draaien en zeuren en knijpen probeert om mensen hele zielige, meelijkwekkende of onbedoel grappige dingen te laten zeggen over hun hele simpele eigen leven… het idee is leuk, maar de uitvoering heb ik nu wel een keertje gezien.
