Hardlopen

Ik loop sinds kort hard. Al twee weken lang ga ik twee keer per week (dat klinkt gek) een blokje om. Ik heb een trainingsschema ingevuld op www.asics.nl en als ik me daar keurig aan houd, kan ik op 13 mei 2007 4 kilometer rennen binnen het half uur. De meeste mensen zullen nu in hun vuistje grinniken, omdat voor hen 4 kilometer in een half uur een piece of cake is, maar voor mij, conditieloos als ik ben, is het een mijlpaal. Die ik graag wil halen en dus train ik met plezier. Vandaag vergat ik zelfs een paar seconden lang dat ik aan het rennen was, en kwam ik pas aan het eind van het pad weer bij zinnen. En toen was ik al een heel stuk verder. Heerlijk.

Maar goed, alles verliep fijn, totdat ik mezelf in een etalageruit voorbij zag lopen. Toen schrok ik nogal. Andere hardlopers zien er heel anders uit dan ik. Hun benen gaan een stuk verder omhoog. Hun houding is veel actiever en atletischer. Ik zag eruit als een bejaarde die zich aan de leuning langs de muur naar de conversatiezaal sleept…
Prompt verging mij alle lust tot rennen. En de laatste sessie van drie minuten rennen, twee minuten wandelen heb ik overgeslagen. En nu heb ik pijn in mijn rug, in mijn knie en in mijn hamstring.

Ik haat hardlopen.

N.B. Ondanks mijn gemopper heb ik me zojuist toch ingeschreven voor de Marikenloop in Nijmegen op 20 mei 2007. Volgens mijn trainingsschema op asics.nl zou ik net op tijd klaargestoomd moeten zijn om de vijf kilometer in één keer af te leggen, maar de kans bestaat dat ik bepaalde stukken wandelend af zal leggen. Nou en? Whoehoe! Ik ga meedoen aan een hardloopwedstrijd!

Ok. Nu dus eerst goede schoenen, goede rek- en strekoefeningen en een mentor. Want er moet toch wel iemand eventjes kijken of ik mezelf per ongeluk geen grote blessure aan het aandoen ben. Iemand? En ik heb supporters nodig natuurlijk! Wie komt me toejuichen?