Ik heb in de zomer een beetje meer gewerkt dan normaal. Dus werk ik deze maand een beetje minder. Omdat het me wel goed leek om een beetje uit te rusten, heb ik even geen freelanceopdrachten aangenomen, danwel gezocht. Ik dacht: ik ga eens even een beetje aanrommelen. Even diep ademhalen, de spanning uit de spieren laten zakken. En dan als een volledige zenne blije Neeltje door de stad fietsen, als had ik bloemen aan de bak op mijn fiets. (Die heb ik natuurlijk niet, want ik ben niet gek.)
Tot rust komen en keuzes maken, zodat ik, als de herfst begon, eindelijk kon beginnen met Groots en Meeslepend leven. Gave artikelen schrijven voor nog gavere bladen, zonder moeite de mooiste gesprekken voorbereiden voor Het Oog, in mijn eentje verre reizen maken naar onbestemde oorden, innig gelukkig op een terras zitten met een latte voor mijn neus, de kleren kopen die écht bij me passen, mijn huis schilderen. Het meisje afschudden. De volwassen vrouw binnenlaten. En dan voortdurend en altijd het gevoel hebben: ‘Ik ben in charge. Dit zijn mijn voeten en die staan op mijn grond en dat voelt alleen maar vertrouwd.’
In werkelijkheid werk ik en op de dagen dat ik niet werk doe ik niks. Ja, ik lees de krant. Ik drink een cappuccino, al dan niet met iemand in de kroeg. Ik check mijn mail, ik doe eens een (af)was en kijk eens naar buiten. Af en toe loop ik een stukje hard of lees ik een boek. Ik heb tijd genoeg om eindelijk die twee tafeltjes eens af te schilderen. Of de keuken uit te mesten. De administratie te doen. Maar ik doe het niet. Ik ben namelijk te druk met bedenken wat ik allemaal wel niet voor Groots en Meeslepends zou willen doen. Zou MOETEN doen ook vooral. Om er onmiddellijk een pracht van een excuus bij te verzinnen, zodat het nog even niet hoeft.
Ik weet namelijk niet zo heel goed wat ik wil. Ja, het moet anders, dat is een feit. Maar hoe anders? En dus wuif ik deze gevoelens gewoon weer vrolijk weg met het ‘dertigersdilemma’. Heeft iedereen, gaat vanzelf weer over.
Of moet ik wél iets gaan doen?
1 Reactie