Telefoon.
‘Hallo, je spreekt met Anne. Ik heb vandaag een afspraak, maar ik weet niet meer hoe laat. Zou je even willen kijken?’
Aan de balie.
‘Ik moet weer een afspraak voor over vier weken. Even kijken, welke datum is het dan?’ Tegen man: ’28 december, zijn wij dan op vakantie? Even denken hoor, of ben ik dan aan het werk? Jeetje, kunnen we dan wel of niet? Nou ja, maak maar die afspraak, dan bel ik wel als ik niet kan.’
Weer telefoon.
‘Hoi, met Leontine. Ik heb morgen een afspraak, maar ben vergeten hoe laat ook alweer. Kan jij dat voor me opzoeken?’
De bel.
‘Hoi, ik heb zo een afspraak… moet ik nog even wachten?’
‘Even kijken, wat is je naam? Nee, je staat niet op de lijst voor vandaag. Morgen ben je aan de beurt. Ja, dinsdag 8 december, om half 10.’
‘Echt? Maar op mijn kaartje staat… *kuch*… 8 december 2009, half 10. Jeetje, sorry. Maar kan ik dan nu niet even tussendoor?’
Telefoon.
‘Ja hoi, met Karlijn. Ik had vrijdag een afspraak, maar er was helemaal niemand op de praktijk. Spreekuur in Tuindorp zeg je? Niet op de Breedstraat? Och ja, nu je het zegt…’
Dit verschijnsel, dames en heren, heet zwangerschapsdementie en komt zeer regelmatig voor bij vrouwen tussen de 20 en 40 die meer dan twaalf weken zwanger zijn. Op de één of andere manier zorgen de hormonen, die dan door je lijf gieren, ervoor dat elke vorm van helder en zelfstandig nadenken, verloren gaat. En daarom zit ik hier. In de verloskundigepraktijk. Drie ochtenden in de week. Om de afspraken van al die vergeetachtige dames zelf netjes bij te houden. Jammer dat ik af en toe aan Neeltjedementie lijd…
