Nu dan toch eindelijk. Ik heb ‘Millenium. Mannen die vrouwen haten’, van Stieg Larsson uit. Het boek dat heel Nederland aan de bank gekluisterd hield, en later aan de bioscoopstoel. De nieuwe Dan Brown, maar dan op thrillergebied.
Maar ik ben ook maar een product van de massa. Als iedereen iets leuk of mooi vindt, dan kan het toch niet zo zijn dat ik er niets aan vind? Filmrecensente Dana Linssen, die ik sprak over de film, barstte bijna uit haar shirtje van enthousiasme over het werk van Stieg Larsson. Zij zal het toch niet mis hebben?
Dus ik las door. En door en door en door. In één dag jaste ik er 350 pagina’s uit. Ik verwerd tot een soort leesmachine, een lettervreter. Uit, uit, uit moest het boek. Ik wílde weten wie het gedaan had. En wat de nasleep was.
Want dat is het coolst aan ‘Millennium’. Het is geen gewone whodunnit, maar een boek met een moord en een nasleep. Literatuur zou ik het bijna willen noemen. Gaaf hoor. Vanmiddag naar de film.
