Het toppunt van zieligheid vind ik het, de kale kerstbomen die op 7 januari, als (stank voor) dank voor bewezen diensten, aan de straat staan te wachten op de vuilniswagen die ze mee komt nemen naar de versnipperaar. Met gebroken takken en naaldloos staan ze daar naakt te wezen. Afgedankt.
Nu, zo zag mijn kerstboom er gisteren dus uit. Terwijl die nog helemaal niet afgedankt was. Hij werd juist liefdevol verzorgd: kreeg water over zijn takjes, werd dagelijks ontdaan van de kilo’s naalden aan zijn voeten en ik liep er met een grote boog omheen, zodat ‘ie vooral geen last van me zou hebben. Het mocht allemaal niet baten. Op 24 december, na krap een week slechte dienst, begaf mijn echte heuse grotemensenkerstboom het. Het was op. Klaar. Gedaan. En het was nog niet eens echt kerstmis.
Gelukkig was de kerstbomenverkoper coulant. Ik kreeg een nieuwe boom. Een echte dure Nordmann-spar. Dat schijnt het neusje van de zalm onder de kerstbomen te zijn. Eigenlijk wilde ik liever mijn geld terug, voor dat leuke nieuwe kerstjurkje. En omdat de lol van het optuigen en de gezellig lampjes en het kerstgevoel in mijn huis er nu toch wel af was. Maar nee, zo zei de kerstbomenverkoper: ‘Nieuw boom ja, nee geld teroeg.’
En nu staat er dus een prachtige spar met kluit in mijn huis. Wat moet ik er toch mee?
P.S. Een prachtige fotoreportage van het korte leven van mijn eerste boom volgt snel.
2 Reacties