Ik heb er kleine oogjes van. Ook ik heb gisteren tot diep in de nacht het Ayaan-debat gevolgd. Met mij zo’n anderhalf miljoen Nederlanders, en vanaf 1 uur waren dat er zelfs ook nog 400.000. Sms’jes vlogen heen en weer tussen mij en familie en vrienden. ‘Spannend hè?’, was meestal de strekking. En: ‘Ik geniet, hoewel genieten misschien niet helemaal het juiste woord is in dit geval’. Ik genoot in ieder geval wel van het prachtige debat dat te zien was. En stiekem ook van de misschien-wel-op-handen-zijnde-kabinetscrisis of dan toch in ieder geval het aftreden van Verdonk. Maar nee, niks van dit al.
Rita werd echter stevig in een hoek gedrukt en ik wil de vlag uitsteken voor al die fractievoorzitters, zelfs die van haar eigen partij, die vierkant tegenover haar gingen staan. En voet bij stuk hielden, zelfs om twee uur ’s nachts. Zich voor de drie microfoons verdrukten om om duidelijkheid te vragen, opmerkingen te plaatsen of kleine dolksteken uit te delen. Maar Rita bleef overeind. Best knap, maar wat mij betreft vrij onwenselijk.
Ik begrijp het ook niet zo goed. Hoe kan Rita binnen twee dagen beslissen dat Ayaan geen Nederlandse is en dat er ook echt geen ruimte is om dat gegeven nog eens extra te bekijken, want regels zijn immer regels en die gelden voor iedereen, om zich vervolgens, na een verhit en pittig debat, wel te kunnen vinden in een zorgvuldige heroverweging van haar constatering, pardon, besluit, of nee, toch constatering?
Ik vond het spannend gisteren. En ook vandaag. Ik vind het een kwestie om niet zomaar over te oordelen, maar om goed over na te denken. Onderstaand citaat uit de spreekpunten van Wouter Bos, die hij gisteren in de tweede termijn uitsprak, geeft daar wat mij betreft de beste voorzet voor:
“Want ik zeg het hier nog maar een keer. Dit is een red-Ayaan-debat geworden en daar doen wij uit overtuiging aan mee, maar het moet uiteindelijk een red-het-vreemdelingenrecht-debat worden. En ook dat zullen we blijven proberen. Het mededogen met Ayaan is vanavond overweldigend en terecht. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat in de wrede praktijk van het vreemdelingenbeleid dagelijks mensen geconfronteerd
worden met beslissingen waarbij het gevoel voor verhoudingen en de menselijke maat helemaal zoek is geraakt. Dan gaat het om mensen die geen Kamerlid zijn, die we niet kennen. Die niet in staat zijn om zichzelf zo formidabel te verdedigen als Ayaan. Die minder bekende Nederlanders kennen die zich voor hen op televisie kunnen inzetten. Onze verantwoordelijkheid betreft ook hen. Ik hoop dat u allemaal iets van uw betrokkenheid van vandaag, de komende tijd ook voor hen bewaart.” (www.wouterbos.nl)
