Toen ik nog studeerde, en in de periode dat ik net aan het werk was, rolden de blogs zomaar uit mijn vingers. Ik hoefde maar iets in de krant te lezen, iets te zien op straat of iets te ruiken in de trein en er vormde zich pardoes een tekst in mijn hoofd, die niet veel later op mijn site stond.
Inmiddels zijn we ruim vijftien jaar verder, ben ik de nodige werkervaring en, vooral, drie kinderen rijker, en is de stroom stukjes gestokt. Dat komt natuurlijk vooral omdat het bestaan als werkende moeder van drie nogal inspannend en tijdrovend is, maar zeker ook door social media als Twitter en Instagram. Waarom zou je nog een heel stukje tikken, als je het ook met 160 tekens of één foto kan zeggen?
Maar mijn site wordt er stoffig van en saai. En ik schreef in het verleden echt leuke, goede en mooie dingen. Nog steeds, maar dan lang en in een blad. Ik zou echter ook weer graag terug naar die cursiefjes. Korte bespiegelingen, mooie observaties, af en toe een stevige mening. Ik hoop echt dat mijn blogader, die ooit zo stevig stroomde, af en toe zijn werk weer gaat doen. Want ik leef nog.
En dan ga ik in de tussentijd eens deze site updaten. Want ik heb inmiddels heel wat meer verhalen geschreven dan die lousy linkjes onder ‘Artikelen’. Ik moet tenslotte een wit voetje halen bij mijn studenten.
