Kratje

Ik heb een kratje op mijn fiets. Dat heeft tegenwoordig iedereen, dat dan weer wel. Maar zo’n kratje is heel handig, want je kan er van alles in vervoeren. Grote tassen met boodschappen, kleine spullen van IKEA, bossen bloemen van de markt en kleine honden. Nu heb ik geen hond, maar stel dat dat wel zo was, dan had ik hem dus in mijn kratje kunnen vervoeren.

Maar een kratje op je fiets is soms ook heel onhandig. Mijn fiets past in geen enkel fietsenrek meer en hij valt om zodra je het stuur loslaat. Daarnaast denken veel mensen dat mijn kratje een prullenbak is. Het is elke dag weer een verrassing wat erin zit, als ik mijn fiets van zijn parkeerplaats ga halen na een dag werken.

Meestal beperkt de inhoud van mijn kratje zich tot lege patatzakken (soms nog met mayonaise, dat is wel vies), lege bierblikken of flyers en foldertjes. Maar vorige week zaten er ineens tien posters van het Festival aan de Werf in mijn kratje. En gisteren was het helemaal apart. Toen zat er ruim twee vierkante meter aan bubbeltjesplastic in gepropt. En drie lege koffiebekertjes. Dat snap ik wel, maar dat bubbeltjesplastic? Wie stopt er nu een enorm stuk bubbeltjesplastic in andermans fietskratje?

Wie het weet mag het zeggen.