Bestaat er een mooiere en leukere serie dan De Daltons? Ik denk het niet. Acht jaar geleden waren De Daltons voor het eerst op tv: de schattige Tim (Mick Mulder) met zijn mooie ogen en zijn dromerige blik en zijn drie broers Daantje (nog een baby), Jelle (het boze schreeuwbroertje) en Eric (al tien en dus heel wijs). We bekeken de grote wereld door hun ogen, maar met name door die van Tim: bomen klimmen, zwemles, de schoolarts die plots in je onderbroek kijkt en grote broers die je pesten. De serie werd met prijzen overladen en kreeg een vervolg: De Daltons – de jongensjaren, dat elke zondag wordt uitgezonden om 9.35u bij de VPRO.
De jongens zijn nu groot en krijgen te maken met puberzaken als puisten, de baard in de keel en, het allerbelangrijkst en -spannendst, meisjes. Tim vindt het maar lastig allemaal. Wanneer moet ie gaan zoenen? Heeft broer Eric (Matthijs van de Sande Backhuyzen) het echt gedaan? En wat doe je als je je je ouders betrapt? Zijn broers zitten hem nog altijd dwars, (waarom draait Jelle (Dajo Hogeweg) toch van die harde muziek? maar hij recht zijn schouders en leeft zijn eigen leven. Met zijn mooie ogen.
Ik ben een beetje verliefd op Tim. In de goede zin van het woord hoor. De jongen is pas 16. Wat dat betreft kan ik beter op de 19-jarige Eric vallen. Sjonge, wat een mooie jongen is dat.
Onlangs sprak ik de scenarioschrijver van De Daltons, Robert Alberdingk Thijm. ’t Is best een goed interview geworden, al zeg ik het zelf. Je kan het hier lezen.
