De staatssecretaris en het kind

Melanie Schultz over kind en baan in het Volkskrant Magazine van vandaag:

‘Ook de vakantie. Onze laatste reis voordat Philippa geboren werd, ging naar het oerwoud van Ecuador en de Galapagoseilanden. Deze zomer zijn we niet verder dan Mallorca gekomen. Dat verlies aan vrijheid is wel een hele overgang.’

Arme, árme Melanie!

Karien van Gennip over kind en baan in het Volkskrant Magazine van vandaag:

‘Maar de vakantie met de kinderen was wel heel zwaar. Na twee weken Frankrijk ben je uitgeput. Gelukkig hebben mijn schoonouders toen drie dagen opgepast zodat wij nog even samen konden uitrusten.’

Arme, árme Karien!

Melanie Schultz:

‘Ik vraag me af of Philippa beter af was geweest als ze mij zeven dagen per week om zich heen had gehad. (…) Ik zou haar als ik altijd thuis was, een stuk vaker afwimpelen. Ik zou er vaker genoeg van hebben.’

Arme, árme Philippa!

Karien van Gennip:

‘Eén kind vonden wij te doen. Maar daarna kwam de tweeling en dat was wel extra heftig. Dan zijn er echt momenten dat je denkt: waar ben ik aan begonnen?’

Arme, árme kindertjes Van Gennip!

Alles goed en wel. Ik ben er erg voor dat vrouwen gewoon kunnen blijven werken als ze kinderen hebben. Maar kinderen zijn potverdomme geen leuk tijdverdrijf of gebruiksvoorwerp dat je kan inzetten wanneer dat jou uitkomt. Een kind verdient alle tijd en alle aandacht en moet zich kunnen ontplooien onder de wijde vleugels van vader en moeder. Een kind néém je niet, een kind krijg je en daar kies je voor. En daar moet je dan misschien dingen voor laten. Sterker nog, daar móet je dingen voor laten, want anders is het niet te doen. Niet voor jou als ouder (want goed functioneren na de zoveelste slapeloze nacht is ook moeilijk) en al helemaal niet voor het kind. Een kind moet kind kunnen zijn en ’s nachts kunnen huilen, de bank volkladden met lippenstift of de lego niet willen opruimen. En daar moet je als ouder de ruimte voor hebben. En dan past een baan als staatssecretaris misschien niet, nee.

Lieve Melanie en Karien, ik heb er bewondering voor dat jullie staatssecretaris zijn en dat ook met hart en ziel doen, maar alsjeblieft: doe niet alsof je kinderen een last zijn, die eigenlijk niet passen bij dat zware werkende bestaan. Het is een kwestie van keuzes maken en volgens mij zijn jullie kinderen het bewijs van die van jullie. Misschien moet je je baan daarop aanpassen, in plaats van andersom.