Ik verveel me

Ik verveel me. Ik verveel me echt verschrikkelijk. Ik ben een weekend bij mijn ouders en ik heb zo ontzettend niks te doen, dat ik er vervelend van word. Een week geleden snakte ik nog naar het gevoel van helemaal niks hoeven en moeten te doen, maar nu droom ik van een activiteit. Maar tegelijkertijd heb ik ook nergens zin in. Het is ook eigenlijk veel te warm om iets te doen. Het is koopzondag en ik heb ook best zin in ijs, maar ik heb geen geld en bovendien moet ik dan helemaal naar de stad fietsen en dat is te ver en te heet. Ik kan ook gewoon een blokje om gaan, wandelend of per rijwiel, maar dan moet ik alleen en daar heb ik geen zin in en bovendien, waar moet ik dan heen? Televisiekijken is best leuk, maar dan moet ik binnen zitten en het is nu eindelijk mooi weer, dus binnenzitten is zonde. Maar buiten weet ik weer niet wat ik moet doen. Alleen in een stoel zitten is saai, zonnebaden is te heet en ik heb alle kranten al uit. En die waaien bovendien voortdurend van de tafel en daar word ik heel boos van steeds. Ik heb al drie broodjes en veel koekjes gegeten en een heleboel gedronken en ik heb nog steeds honger. Maar dan moet ik weer opstaan en naar de keuken lopen en daar heb ik geen zin in. Een boek lezen zou ook nog kunnen, maar ik heb al twee boeken gelezen dit weekend en daar ben ik dus ook wel een beetje klaar mee. Ik verveel me dood.

Ik verveel me echt zoals ik me vroeger als kind kon vervelen. Dat ik landerig en knorrig door het huis drentelde op zoek naar iets om te doen. Maar eigenlijk was ik te chagrijnig om het feit dat ik me zo verveelde om ook maar iets leuk te vinden. Uiteindelijk eindigde het altijd in ruzie met mijn moeder die vond dat ik eens iets moest gaan doen en vervolgens verklaarde dat ze me niet bezig ging houden, omdat ze dat altijd al moest doen. Waarop ik huilend naar boven verdween. Zover is het nu nog niet. Ik ga maar een glaasje rosé voor d’r inschenken…