Met wijdopen mond van verbazing las ik afgelopen zaterdag in de Weekendgids van Trouw de volgende brief aan etiquettespecialist Beatrijs Ritsema:
Beste Beatrijs,
Mijn kinderen worden regelmatig uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes bij vriendjes en vriendinnetjes. Steeds vaker staat op de uitnodiging vermeld dat de jarige een cadeaumand heeft ingericht bij de plaatselijke speelgoedwinkel. Het is de bedoeling dat uit die mand een cadeau wordt gehaald dat de jarige zelf heeft uitgezocht, zodat hij/zij precies krijgt wat wordt verlangd. Ik voel me door deze methode onder druk gezet. Vaak ligt er alleen speelgoed van rond de tien euro of meer, en dit vind ik echt te veel voor een feestje van een kind van zes. Bovendien worden mijn kinderen er op aan gesproken door de jarige als zij een cadeau durven mee te nemen dat door ons zelf is uitgezocht. Kinderen zijn hard onder elkaar en het commentaar is dan ook niet mis. Om mijn kinderen dit te besparen volg ik toch vaak de richtlijnen. Mijn eigen kinderen willen voor hun volgende feestje ook graag een cadeaumand. Ik zie daar niks in. Ik vind de methode brutaal en ondankbaar. Bovendien wil ik andere ouders niet verplichten een bepaald bedrag, hoe klein ook, te besteden. Ben ik nu te streng of te ouderwets? Moet ik toch maar mee gaan in deze cadeauterreur?
Cadeaus op bestelling
(www.trouw.nl/degids/modernemanieren)
Waar gaat dit toch in godsnaam allemaal naartoe? Kleine kinderen van zes die een cadeaumand samenstellen bij de speelgoedwinkel? Het doet me ernstig denken aan cadeaulijsten bij de servieswinkel voor aanstaande echtparen, waarover ik altijd met rode wangen lees in mijn jaren ’50 Witte Raven Pockets. Maar die lijsten zijn toch volledig ouderwets geworden?
Maar goed, daar gaat het niet om. Wat mij zo verschrikkelijk heeft gestoord aan bovenstaande brief is de decadentie en de patserigheid en vooral de makkelijkheid waarmee veel ouders van tegenwoordig hun kinderen lijken op te voeden. Ze doen ze op de crèche, in de zomer op vakantiekamp, ze geven veel te veel zakgeld, stoppen ze op duizend clubjes en zetten ze de rest van de dag achter de tv. Als de kinderen maar niet teveel tijd kosten en vooral ook niet teveel moeite en aandacht, want dat is allemaal maar zo lastig.
Volgens mij worden kinderen veel te weinig gestimuleerd om creatief te zijn. Ze krijgen niet meer de kans om rustig in een hoekje te tekenen, naar een verhaaltje te luisteren dat door mama wordt verteld, luidkeels te zingen in het bad, of zélf een leuk cadeautje te zoeken voor een jarige. Mijn voormalige oppaskindjes kenden verdomd weinig liedjes en hadden geen rust om lekker naar een verhaaltje te luisteren. Ze konden alleen maar schreeuwen en rennen en springen, maar verveelden zich de hele dag. Ze konden níet bedenken wat te doen. Pas als de tv aanging keerde de rust terug in huis, en zaten de jongens apatisch op de bank.
Weg met die cadeaumand, stel ik voor. Laat kinderen voor een klein bedrag zelf iets uitzoeken, dat helemaal bij de jarige past. Zelf bedacht, en wellicht nog leuker: zelf gemaakt! (Maar dan klink ik misschien wel héél biologisch-dynamisch) Zijn we nou toch helemaal van de pot gerukt met al die makkelijkheid voor veel te veel geld?
