Soms vraag ik me weleens af of ik misschien niet stiekem een beetje raar in mijn hoofd ben. Ik bedenk me namelijk weleens, als ik op de fiets op weg ben naar iets of iemand, wat er zou gebeuren als ik acuut en heel ernstig word aan- of overreden. Ik lig dan natuurlijk volledig in de kreukels, liefst met veel botbreuken en bloed en kan dan uiteraard niet meer uitbrengen wie ik ben of waar ik naar op weg ben. En wie vertelt dan aan mijn afspraak dat ik niet kan komen, omdat ik zwaargewond in het ziekenhuis lig? Diegene staat dan waarschijnlijk al uren voor het raam, turend naar het einde van de straat, in afwachting van mijn aankomst. IJsberend misschien wel, zwetend van zorgen en angst. Of misschien wordt er slechts gezucht, want ik kom immers wel vaker te laat.
Ik vraag me dan ook vaak af in welk ziekenhuis ik terecht zal komen. In het UMCG, of in het Martini? Maar dan moeten mijn ouders elke dag hartstikke ver rijden om bij me op bezoek te komen! Enschede is in dat geval een betere optie, maar hoe moet het dan met met mijn vrienden uit Groningen en Utrecht die vast ook wel op bezoek willen komen? Lastig, lastig allemaal, dit soort kwesties, maar ze schieten vaak door mijn hoofd als ik mij in het verkeer begeef. Niet alleen als ik toeterende auto’s moet ontwijken, of bijna voetgangers over het hoofd zie, maar zelfs ook als ik gewoon rustig fiets op een vrijwel lege, rechte weg. Is dat raar?
Mijn gedachten worden soms nog bizarder. Want van ongelukken kun je namelijk ook doodgaan! Wat zal er dan toch allemaal gebeuren met mijn wachtende afspraak, die dan nog niet weet dat hij of zij de laatste is geweest die contact met mij gehad zou hebben, als ik niet op de heenweg verongelukt zou zijn? En wie licht mijn ouders in? En mijn vrienden? Waar blijven mijn spullen? Ik ben immers altijd op weg met een uitpuilende tas. En, nog veel belangrijker: wie komen er allemaal op mijn begrafenis? Wie gaat dat eigenlijk allemaal regelen? Mijn ouders? Mijn vrienden? Dela? Wie weet er eigenlijk precies hoe ik het hebben wil? (Een onbewerkte kist. Dat in ieder geval.) Zal de kerk uitpuilen? Zal er veel gehuild worden? Zullen mensen oprecht verdrietig zijn omdat ik dood ben? Misschien komt er wel helemaal niemand op mijn begrafenis! Een eenzame witte ballon in de lucht. Die gedachte stemt mij, al fietsend, altijd uitermate treurig. Meestal is dat ook het moment dat ik me realiseer dat ik niet zo raar moet doen. Wat nou, doodgaan? Fietsen moet ik, op naar mijn afspraak!
Maarre… hebben andere mensen dit ook? Of ben ik de enige?
