Ik moet een opschrijfboek. Ik vind mensen met een opschrijfboek altijd zo interessant. Die zitten dan in de trein met een kunstzinnige bril op en tekenen dan met een zwarte fineliner spannende tekeningetjes in hun opschrijfboek. Die mensen noemen hun opschrijfboek vaak ‘dummy’. Andere mensen, vaak ook met kunstzinnige bril, zitten met hun opschrijfboek op een bankje peinzend voor zich uit te kijken en kriebelen af en toe iets neer in een onleesbaar handschrift. Ik ben altijd zo nieuwsgierig wat er dan allemaal staat.
Ik wilde ook graag zo’n opschrijfboekbezitter worden. Dus ik kocht bij de Witte Boekenmarkt een dik, zwart, zeer kunstzinnig opschrijfboek. Ik sjouwde het ding overal mee naartoe, maar uiteindelijk schreef ik er helemaal niks in. Af en toe een telefoonnummer. Of een boodschappenlijstje. Of iets anders dat ik dringend moest onthouden. Maar mijn opschrijfboek bevatte geen prachtige tekeningen, interessante ingevingen en uitvindingen of mooie bespiegelingen op het leven. Ik had blijkbaar geen dringende behoefte die aan het papier toe te vertrouwen en daar heb ik me uiteindelijk maar bij neergelegd. Dan maar niet interessant en kunstzinnig. Ik heb weer andere goede eigenschappen.
Maar nu ben ik bijna journalist én houd ik een weblog bij. Om me heen zie ik voortdurend dingen die misschien leuk zijn voor de uitzending of waar ik over kan schrijven. Maar ik kan ze niet onthouden. Ik bedenk iets, en twee minuten later ben ik het alweer kwijt. Ik moet dus dringend een opschrijfboek. Tóch! En niet omdat het hip is, of interessant, maar puur en alleen omdat het verdomd handig is, zo’n opschrijfboek. En tja… ik kan het toch ook niet helpen dat ik ook kunstzinnige bril heb?
