Ik ben een vrouw van de wereld en dus draag ik torenhoge hakken. Een centimetertje of tien zijn ze, als ik dat zo eens bekijk. In de kast zien ze er al angstaanjagend uit, in de praktijk blijken ze dat ook te zijn. Ik zwabber over het zeil, verlies bijna een schoen op de trap, blijf steken tussen de stoeptegels en kan niet rennen voor de bus. En als ik uit de trein probeer te stappen, zwik ik van het opstapje.
Op mijn hielen vormt zich een blaar, ik weet niet wat eksterogen zijn maar er zit er vanavond vast één op mijn grote teen en de kussentjes onder mijn voeten zijn nu al rood en gezwollen.
Maar: mijn benen lijken eindeloos, mijn kuiten één bonk spieren, ik toren boven iedereen uit en als ik eventjes niet strompel, lijkt het of ik schrijd.
Hakken.
2 Reacties