Het doet me niks

Ik denk dat het komt omdat ik gewoon niet van de muziek van Michael Jackson hou. Ik krijg pukkels van Heal the World, moet bijna kotsen van Ben en toen ik op dansles moest linedancen op Billy Jean, vond ik dat helemaal niet leuk. Dat kwam ook door het linedancen, maar toch.

Dat is dus wellicht de verklaring voor het feit dat de dood van Michael Jackson mij niets, maar dan ook echt niets deed. Oh, dacht ik. En: Goh. En daarna: Tja.

(Toen ik vanochtend opstond om half 10 was ik nog niet eens op de hoogte van het grote nieuws. In de kroeg gister was geen tv danwel radio en ik sliep dus een beetje uit. Ik belandde midden in het staartje van de Headlines op 3FM, waar Giel met Jurgen van den Berg besprak wat hij nu met zijn concertkaartje moest doen. Nee hè, dacht ik, Jackson heeft gewoon al zijn concerten afgezegd. En toen haalde ik de krant van de mat en dacht ik dus oh en goh en tja.)

Ik werd dus niet koud of warm van de dood van Michael Jackson, wat toch wel gek is. Want bij Martin Bril moest ik bijna huilen en voelde ik me oprecht verdrietig. Maar van hem heb ik dan ook vier boeken en vroeger wilde ik hem ook worden. Ook bij Hugo Claus vorig jaar, was ik in shock, net als bij Jan Wolkers. Van beide bezit ik niets, maar las ik veel. Zelfs bij Anna-Nicole Smith was ik nog meer onder de indruk, maar dat was ook wel een extreem zielig verhaal.

Bij Michael Jackson dacht ik dus alleen oh en goh en tja. En duw ik mijn oren dicht als Ben voor de 36ste keer op de radio is. Ik neig dit heiligschennis te vinden, van mezelf.