VAN VRIJDAG 20 OP ZATERDAG 21 FEBRUARI
Om tien over half vijf schrok ik wakker in het Praagse hostel Midtown. Met krap een uur slaap achter de kiezen was ik nog wat fuzzy, maar zag toch duidelijk een vreemde mevrouw aan het voeteneind van mijn bed staan. Ze had de broek van vriend H. vast en stak net haar hand in zijn broekzak. Op mijn kreet mompelde ze: ‘Sorry, ‘rong room’ en verliet haastig de kamer.
Inbreker
Had ik nu een inbreker betrapt of niet? De drank in mijn hoofd maakten het denken niet makkelijker en bovendien moest ik plassen. Op de gang trof ik de dame echter weer aan, nu in het gezelschap van een meneer met het uiterlijk van Lurch uit The Addams Family. ‘Joe sjoed lock jor dor, it’s a very deengerous plees here’, gromde de engerd. ‘Yes, yes’, piepte ik en spoedde me weer terug naar mijn bed. Jeetje, waren het echte dieven?
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn dekbed jeukte. Net als mijn kussen. ‘Ach, Oostblokkwaliteit’, dacht ik nog. Maar in de uren daarna krabte ik mezelf steeds wakker uit mijn hazenslaapjes. Ook vriend H. lag lekker te jeuken, maar hij bleef vast in slaap. Voelde ik het nou goed? Liep er iets over mijn wang?
Kriebel
Om 7 uur werd het licht. Vanuit mijn ooghoek zag ik ze al lopen. Kleine zwarte kevertjes, met een glimmend zwart schildje op hun rug. Ze liepen ook op de muur naast mijn bed. En eentje liep er op het bed van vriend H., dat tegen het mijne aangeschoven stond. Maar er waren er meer. Kleine zwarte friemelbeestjes op het kussen, ieniemienie bewegende stipjes op het onderlaken en een heel dekbed vol met doorzichtige rode torretjes met heel kleine pootjes. Ze sprongen niet. Maar ze kriebelden wel.
Ik heb deze vrolijke vrienden (vlooien? luizen? bedbugs?) (update 10 maart 2009: het waren bedbugs én kakkerlakken!) de hele week met me meegedragen en nog steeds jeuken de bulten. Maar ik was niet de enige die last had van het hostel. Zo sliepen S. en L. midden in een keuken, waar spuiten in de keukenkastjes lagen, lagen meerdere mensen op tuinstoelkussens op de grond en sliep J. in een soort doodskist. Daarbij zag het hostel er helemaal niet uit als een hostel, maar als een woonhuis met teveel luchtbedden erin.
Terwijl het Midtown Hostel er op de website zo veelbelovend uitzag. Grote vintage bedden, gezellige kleedjes en dikke dekbedden. En dat voor maar zeven euro per nacht! Goedkoop was in dit geval dus duurkoop. En klagen hielp niets. Weglopen wel. Dus voor nog eens zeven euro sliepen we de volgende dag in het briljante Chili Hostel.
