De laatste dagen denk ik regelmatig dat het geen toeval kan zijn dat het woord ‘heimwee’ een Duitse oorsprong heeft. Ik vind het denk ik het mooiste Duitse woord dat er is. Het lijkt ook wel alsof het op het moment het enige Duitse woord is dat ik ken, hoewel ik er vele repeteer.
Komende week begint namelijk de taalcursus ter voorbereiding op mijn periode in Berlijn en daar probeer ik me vast een beetje op voor te bereiden. Met de Nederlandse en Duitse deelnemers zit ik dan ruim een week lang ondergedoken in een kasteel in Limburg voor een op maat gemaakte, zeer intensieve onderdompeling in de Duitse taal. Want aan een journalist die de taal niet beheerst, hebben ze natuurlijk niks op de gastredacties.
Een buitenkansje is het. Mijn Duits is al niet superslecht, maar ik heb nu dus de gelegenheid één taal heel erg goed onder de knie te krijgen. Daar droom ik al heel lang van. Want voor iemand met een talenknobbel, spreek en schrijf ik mijn vreemde talen nogal matig. Heel tof dus dat ik in ieder geval het Duits kan upspicen.
Maar toch. Het allerliefst blijf ik thuis. Want een dikke week in een Limburgs kasteel betekent een dikke week van huis. Dat betekent een dikke week zonder mijn stoere grote Tim en zonder mijn lieve kleine Janne, die nog borstvoeding krijgt en nog nooit langer dan twee nachtjes zonder haar moeder is geweest. En dus heb ik heimwee. Nu al. Enorme heimwee naar mijn kinderen – terwijl ik nog gewoon thuis ben. Zoveel heimwee dat ik er beroerd en prikkelbaar van ben en me soms stiekem afvraag waar ik in godesnaam aan begonnen ben.
En ik maak me zorgen. Want als ik nu al zoveel heimwee heb, hoe moet dat dan als ik straks echt weg ben? Red ik het wel zonder de kinderen en vooral: redden zij het wel zonder mij? Dit alles resulteert in veel gesnauw, gehuil en gedoe, omdat ik me met al die emoties geen raad weet. En dat is stom, want ik wil ze juist alleen maar knuffelen, dicht bij me houden en heel lief tegen ze zijn.
Hoe dan ook is het een ervaring waarvan we alle vier (want voor Antal is het ook geen kattenpis, een week als single parent) veel van zullen gaan leren. En dat is vast ook wat waard. Maar één ding is zeker: het woord ‘heimwee’ gaat mee in de tas naar Limburg. Als ‘persoonlijk voorwerp’, dat mee moet als gespreksthema. En hopelijk kan ik het daar heel snel achter (me) laten.
